Ook zo gevoelig? 

Je bent er altijd voor je kind. Je zorgt ervoor dat het aan niets ontbreekt. Maar juist jij, die jouw eigen kind zo goed kent, weet het even niet meer. Je moederhart breekt. Want je ziet dat je kind niet lekker in zijn of haar vel zit en de twinkel in de ogen is weg. Ook jouw geduld wordt geregeld op de proef gesteld. (Hoog)gevoeligheid heeft prachtige kwaliteiten, maar die zijn momenteel ver te zoeken. Die goedbedoelde adviezen van je moeder, vader en opvoedboeken irriteren je. Ze maken je nog onzekerder. Je voelt je zo machteloos. Alsof je faalt als ouder.

Herken jij één van de volgende punten bij jouw kind?

Je kind is onzeker en zoekt constant de bevestiging?
"Ik merk dat haar zelfbeeld sterk wordt beïnvloed door wat anderen van haar vinden.
Kon ze zelf maar zien wat een mooie prachtige meid ze is."

Je kind kan niet goed voor zichzelf opkomen.
"Je zoon laat zich steeds de kaas van zijn brood eten. En gaat liever de confrontatie uit de weg dan zijn mannetje te staan. Je merkt hoe boos of verdrietig hij daarvan wordt. En daar wordt jij dan weer boos of verdrietig van."

Je kind legt de lat zo hoog voor zichzelf.
"ze is zo streng voor haarzelf. Goed is nog niet goed genoeg."

Je kind vertoont zulk sociaal wenselijk gedrag dat dit voor je dochter niet meer wenselijk is.
"ze vindt het heel belangrijk dat iedereen het naar het zin heeft, maar ze vergeet daarbij altijd zichzelf en gaat dan geregeld over haar grenzen heen. Met vaak verdriet of een boze bui als gevolg."

Je kind wordt steeds ongelukkiger en beleeft steeds minder plezier.
"Je merkt dat je kind steeds meer vage klachten krijgt. Maar je partner of anderen in je omgeving begrijpen niet waarom je je nou zoveel zorgen maakt. En dat doet pijn als moeder. Maar wat als je nu niet ingrijpt?"

Je kind vindt het steeds lastiger om met al die emoties om te gaan.
"Zelf weet je ook niet meer wat je hieraan kunt doen. Sterker nog: jij kan een grote mond krijgen! En ook jij verliest steeds vaker je geduld. Maar het laatste dat je wilt is tekortschieten als moeder."

Je kind wordt niet door anderen begrepen.
"Veel mensen snappen je kind niet. Ze vinden dat je je kind te veel beschermd. Om over die veelzeggende blikken maar te zwijgen. Dit maakt je verdrietig, onzeker en machteloos. Op school is ze ook heel anders als thuis." En jij snapt niet waarom je kind zich op school juist zo anders gedraagt. Want thuis is je kind boos, dwars, verdrietig of juist heel stil. Maar hoe ga je daar dan mee om?"